ต่างคนต่างไป

วันนี้นั่งเปิดดูรูปถ่ายและคลิปฉาว เอ้ย! คลิปฮาๆ ที่ถ่ายกันกับเพื่อนเมื่อครั้งไปเที่ยวที่นิวยอร์ก ดูแล้วก็นั่งขำอยู่คนเดียว เวลาไปไหนมาไหนกับคนที่สนิทกันนี่มันสนุกสุดๆ จริงๆ ดูแล้วก็คิดถึงเพื่อน และคิดถึงบรรยากาศเวลาที่อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา ขาดใครไปคนหนึ่งก็เหมือนขาดรสชาติไป เหมือนต้มยำกุ้งไม่ได้ใส่ตะไคร้ใบมะกรูด (ว่าแต่ปกติเขาใส่กันรึเปล่าหว่า?) ที่คิดถึงพวกมันทั้งหลาย ไม่ใช่ว่าเพราะตัวเองอยู่ไกลบ้านไกลเมือง แต่เพราะพวกมันก็อยู่ไกลบ้านไกลช่องไกลมือไกลเท้าเราเหลือเกิน อยากเตะก้นมันซักป้าบก็ยื่นขาไปไม่ถึง

ออกจะคิดว่า ในยุคสมัยที่โลกใบเล็กลง และคนเดินทางไปร่ำเรียนและทำการทำงานในต่างแดนมากขึ้น ความสัมพันธ์แบบลึกซึ้งหรือที่เรียกกันว่าเพื่อนซี้จะมีเวลาสั้นลง เพื่อนสมัยมัธยม, มหาวิทยาลัย ที่เราอยู่ด้วยแล้วบ้าคลั่ง เป็นตัวของตัวเอง ทำอะไรโง่ๆ ต่อหน้ามันได้ เผลอแป๊บเดียวพวกมันก็หนีไปโน่นนี่กระจายตัวไปหมดแล้ว หันกลับมาอีกทีก็มีแต่ความว่างเปล่ากับเพื่อนหน้าใหม่ที่ยังต้องใช้เวลาอีกสักระยะจึงจะรู้จักกันเท่าพวกมัน

เทคโนโลยีต่างๆ เปิดโอกาสให้เรามีเพื่อนได้ง่ายขึ้น งานปาร์ตี้สังสรรค์เปิดโอกาสให้รู้จักคนใหม่ๆ ได้มากขึ้น การเดินทางไปเรียนและทำงานต่างแดนทำให้โลกขยายตัวและได้เจอเพื่อนดีๆ อีกหลายชาติหลายประเทศ แต่ก็นั่นแหละ ขณะเดียวกันก็หดความสัมพันธ์ยาวๆ ให้สั้นลง เราห่างกันเร็วขึ้น และบางที สำหรับบางคนก็มีเรื่องจำเป็นให้ต้องห่างกันเนิ่นนาน บางคนก็ต้องห่างกันตลอดไป ได้ยินแค่ข่าวคราวจากอีเมล ทักกันในเอ็มเอสเอ็น แต่ไม่ได้มาเต้นแร้งเต้นกาเอาก้นบั๊มพ์กันอีก

เพื่อนห้าคนที่ไปเที่ยวด้วยกัน หนึ่งในนั้นยังอยู่นิวยอร์ก อีกหนึ่งอยู่ชิคาโก อีกหนึ่งอยู่ซานฟรานฯ อีกหนึ่งอยู่กรุงเทพฯ เราเองก็ลี้มาเสียที่นี่ บอกพวกมันทุกครั้งว่ากลับบ้านเถิด ไปนั่งคุยกัน สนุกกันอีก บางทีพูดไปก็เหมือนคนโหยอดีต โหยบรรยากาศแห่งความสุข แหม ก็แค่คิดถึงน่ะ

เดินทางมาต่างบ้าน ได้เห็นผู้คนมากมายข้ามน้ำข้ามทะเลมาทำการทำงานไกลบ้าน ไกลเพื่อน ไกลคนรัก เพื่อโอกาสที่ดีกว่า เพื่องานที่สนุกกว่า ยิ่งวันเราก็ยิ่งเดินทางออกจากบ้าน ออกห่างเพื่อนกันเยอะขึ้น วันหนึ่ง โลกอาจจะไม่มีบ้าน คนเราสามารถโยกย้ายไปได้ทุกที่ ตลอดชีวิต แต่เราคงยกขบวนเพื่อนฝูงหรือคนรู้จักไปด้วยไม่ได้ และเราก็จะเริ่มต้นรู้จักคนหน้าใหม่ และรับเขาเข้ามาเป็นเพื่อนอยู่เนืองๆ ซึ่งก็เป็นเรื่องดีจะตายไป ได้รู้จักคนอีกมาก ได้ทำความเข้าใจคนต่างชาติต่างภาษา แต่คิดแล้วก็เสียดายอยู่เหมือนกัน เสียดายความสัมพันธ์แบบใกล้ชิดสนิทสนมแบบยาวนานของเพื่อนๆ สมัยเด็ก และสมัยมหาวิทยาลัย

เพื่อนทั้งสามคนที่อยู่ที่อเมริกายังมีความสุขดีกับชีวิตที่นู่น หนึ่งในนั้นถึงกับประกาศออกมาแล้วว่าอาจจะใช้ชีวิตที่นั่นกับแฟนหนุ่ม ยุคหนึ่ง คนเดินทางขึ้นรถไฟไปทำงานที่กรุงเทพฯ จากบ้านช่อง จากเพื่อนพ้อง จากคนรัก จนคลอดออกมาเป็นเพลงลูกทุ่งนับร้อยๆ เพลงในเนื้อหาใกล้เคียงกัน ยุคนี้ คนออกจากบ้านไกลขึ้น เพื่ออนาคตที่ไกลขึ้น? เรารู้จักคนมากขึ้น แต่เราอาจจะรู้จักเพื่อนแต่ละคนน้อยลง

ก็แค่บันทึกไว้ ในวันที่เปิดรูปพวกเราออกมาดู แล้วนั่งขำอยู่คนเดียว