แรงบันดาลใจของเราชื่อความเหงา

คุยเอ็มเอสเอ็นกับ ‘เนตร’
เนตรเป็นนักศึกษาที่เรียนออกแบบอะไรเกี่ยวกับผ้าๆ ใยๆ (Textiles Design)
เนตรเขียนคำห้อยท้ายเอ็มไว้ว่า ‘สภาวะ แย่’

“สวัสดีพี่”
“สวัสดี ยังแย่อยู่อีกหรือ?”
“ทำไมมันไม่ยอมหายไปซะที”
“มันคืออะไร?”
“ความเหงาไงพี่”
“อ้อ”
“เวลาพี่เหงาพี่คิดถึงอะไร?”
“แฟนมั้ง”
“ไม่เอาดิ เอาแบบรูปธรรมหน่อย เอ นามธรรมสิ”
“ตกลงจะเอา รูป หรือ นาม”
“ทั้งสองอย่างน่ะ”
“คิดถึงใบไม้ที่ปลิดตัวจากขั้ว ขนนกที่ลอยอยู่กลางอากาศ”
“นี่เหงาจนเอามาเป็นคอนเซ็ปต์ในงานออกแบบผ้าแล้ว”
“โหย จริงดิ”
“จริง กำลังทำอยู่”
“เจ๋งดี ชอบชอบ”
“พี่นึกถึงอะไรอีก? สีล่ะพี่?”
“สีน้ำตาลก็ดูเหงานะ เทาก็ใช่ ชมพูปนเทา เหมือนเคยมีความรักแต่หม่นแล้ว”
“อืม…ฟอร์มล่ะพี่?”
“วงกลมที่แหว่งๆ”
“อืม มีอีกไหม?”
“อะไรก็ได้ที่มันแหว่งวิ่นน่ะ”
“อืม…”
“เส้นบางๆ เส้นขาดๆ เส้นน้อยๆ แต่ไร้ทิศทาง”
“ขอบคุณมากพี่”
“จ้า”
“ไว้เสร็จแล้วจะเอามาอวด”
“จริงนะ อยากเห็น”
“ได้ๆ เสร็จแล้วเดี๋ยวส่งให้ดู อยากอวด”
“ดีๆ ชอบคอนเส็ปต์”
“เคยฟังเพลง เพื่อนของเราชื่อความเหงาไหม?”
“เคย เราชอบเพลงนี้”
“เนตรก็ชอบ นั่นล่ะที่มาของคอนเส็ปต์”

ผมออกจะชอบที่เอาความเหงาที่เกาะรุงรังในใจมาใส่ไว้ในงานออกแบบ
และออกจะนับถือชื่นชมอาจารย์ของเนตรที่ใจกว้างเปิดรับคอนเส็ปต์ดีๆ แบบนี้
อดนึกถึงตัวเองตอนเรียนไม่ได้ว่า ถ้าเอา ‘ความเหงา’ ไปเสนออาจารย์
อาจารย์ท่านจะทำหน้าอย่างไร

“เอามันไปใส่ในงานแล้วขอให้ทุเลาลงบ้างเน้อ”
“จ้า ขอบคุณมาก”

คุณล่ะ พูดถึงความเหงา คิดถึงอะไร?